Sa larg artit, sa pranë banalitetit!

Sa keq më vjen për muzikën shqiptare! Është bastarduar në një formë saqë mua si dëgjuese më vjen turp kur e dëgjoj. Dhe them me vete: Imagjino si duhet të ndihen ata që e këndojnë! Por jo, duket se vetë këngëtarëve nuk u bën aspak përshtypje. Të rinj a të moshuar qofshin, pa eksperiencë apo me shumë vite karrierë mbi shpatulla, e vetmja gjë që ka rëndësi për ta është leku. Duket se pjesa më e madhe e këngëve që prodhohen kanë vetëm një synim, të pëlqehen sa më shumë në diasporë, atje ku emigrantët, të djegur nga malli për atdhe, janë edhe më të gatshëm të shpenzojnë mijëra euro edhe brenda një nate. E ç’rëndësi ka muzika? E aq më pak teksti...

Eh, tekstet e këngëve! Kam mall të dëgjoj këngë si “Makina e memories” e Ardit Gjebreas, “Ante i tokës time” e Rovena Dilos, “Nata” e Aurela Gaçes, e shumë të tjera. Tekste frymëzuese, që të drithërojnë, të emocionojnë, tekste me kuptim, tekste që shprehin dashuri, dhimbje, mall, me një poezi që ndërthuret përsosmërisht me vijën melodike të këngës. Sa larg vulgares! Sa larg banalitetit që dëgjojmë në këngët “moderne”. Sot janë bërë të gjithë autorë tekstesh. Për të mos shpenzuar para, këngëtarët “rregullohen” me njëri-tjetrin: ti më bëj tekstin, unë të bëj muzikën; po ma bëre tekstin me gjysmë çmimi, unë do të të nxjerr në klip. Dhe të mendosh që këta e quajnë veten artistë!

Më kanë rënë rastësisht në dorë disa tekste bruto, të shkruara me shkrim dore prej këtyre “artistëve”. Të thuash jam lebetitur është pak. A mund të pretendosh art, poezi, e tekste të bukur, nga dikush që çdo fjalë shqip e shkruan gabim? A mund të shkruajë bukur një analfabet? Më ka ardhur për të qarë për bastardimin që i bëhet fjalës dhe poezisë shqipe nga këta palo artistë! Dhe e keqja më e madhe është që shumë prej tyre janë nga ata këngëtarë e këngëtare me emër, që mburren për karrierën e gjatë dhe suksesin e madh që kanë ndër vite. Që shajnë të rinjtë dhe i ironizojnë për punët e tyre. Ndërkohë që janë pikërisht këta të rinj tek të cilët unë shikoj shpresën për një përmirësim në të ardhmen dhe për të dalë nga ky banalitet që na ka pushtuar. Kuptohet, disa prej tyre! Siç janë për shembull dhe dy artistët që kemi këtë numër, grupi “Lynx” dhe këngëtarja Luar. I pari ka sjellë për publikun një këngë shumë të bukur dashurie, “Gjysma ime më e mirë”, ku i kanë kënduar dashurisë ëmbël, plot ndjenjë. E dyta, Luari, ka bërë gjithnjë diferencën nga pjesa tjetër e këngëtareve duke u treguar shumë e kujdesshme në zgjedhjet që ka bërë në muzikë. Aq më shumë në këtë fazë të karrierës së saj, ku po bashkëpunon me producentë të huaj dhe shpreson që emri dhe suksesi të kalojë kufijtë.

Janë pikërisht të rinj si këta që i nevojiten muzikës shqiptare. Të rinj të cilët i kanë akoma disa ideale dhe që ende nuk ua kanë shitur shpirtin atyre fletushkave jeshile, që fillojnë e të tjetërsojnë dalëngadalë pa e kuptuar as ti vetë.  Deri sa gjendja e teksteve të muzikës bashkëkohore shqiptare të jetë në këtë gradë, unë do të vazhdoj të shijoj këngët e Adriano Çelentanos me shokë. Edhe pse në gjuhë të huaj, emocioni që më përcjellin është shumë më i madh, i fortë dhe i thellë sesa ai i teksteve në gjuhën mëmë.