Nje serioze e rrudhosur...

Qe thoni ju mikesha te dashura, nje here ne muaj (por vetem nje here ne muaj ama) une vendos te vishem serioze. Ne fakt nuk e di mire as vete se cfare nenkuptoj dhe cfare dua te them kur perdor fjalen serioze, por pak a shume eshte veshja e ketij posti. Nje fund ngjyre bezhe, trecereksh, i ngushte, nje kemishe po ngjyre bezhe (por shume e celur) me disa detaje gri dhe nje triko siper, jane per mua kulmi i serioziteti. E di qe per nje pjese te madhe vajzash, kjo eshte nje veshje e zakonshme, qe punet e ndryshme, sidomos neper institucione dhe zyra, e kane kod te tyre. Nderkohe qe per mua, qe mund te shkoj ne zyra nga gjedja: e veshur me tuta, deri ne gjendjen: e veshur me pantallona te shkurtra, apo pantallona lekure, veshja e ketij posti perben kulmin e seriozitetit. Por ja qe duhet ndonjehere...duhet sepse mund ta kerkoje ndonje takim qe ke gjate dites dhe ne te cilin, per fat te keq nuk mund te shkosh as me tuta dhe as me pantallona lekure (vetem ne rast se nuk kerkon pune si zbutese luanesh ne cirk, ku pantallonat e lekures mund te ishin nje plus per ty). Ose, duhet, thjesht sepse duhet. Pa ndonje arsye te vecante, thjesht ti zgjohesh ne mengjes me deshiren per t'u bere "goce serioze".

Posti i sotem me pelqen per nje arsye dhe s'me pelqen per nje tjeter. Me pelqen per faktin qe tre nga elementet e veshjes i kisha sefte, pra i vishja per here te pare. Kemisha dhe triko kishin kohe qe ishin ne dollap, por nuk u kishte rene radha per t'u veshur, nderkohe qe fundi ishte nje dhurate e diteve te fundit nga tezja ime. Nuk me ka rene ndonjehere rasti ta them, por une kam nje teze te cilen e dua njesoj me mamin. Jemi shume te lidhura. Ajo eshte 50 vjece, eshte me elegante se mua dhe ka nje shije te shkelqyer ne te veshur. Duke qene se udheton shpesh drejt Italise nuk harron qe gjithmone te me sjelle dhurata, sidomos rroba. Ky fund eshte nje dhurate fresket fare, qe mua me pelqeu shume. Nderkohe qe ajo qe s'me pelqen ne kete post, eshte fakti qe fotot jane bere ne fund te dites, mbasi une kisha dale nga shtepia qe ne oren 8, kisha hypur e zbritur dhjetra here nga makina, nga shkallet e shtepise, te ato te punes dhe te shkolles, kisha qene e ulur sa ne zyre, ne klase dhe ishte e pamundur qe ne fund te dites veshjet mos te ishin te rrudhosura dhe kjo gje, mua me duket sikur ja ka humbur pak bukurine si fundit edhe kemishes. Per fat te mire triko dhe sandalet i shpetuan rrudhave :P Megjithate lufta e rrudhave sapo ka filluar, pjesa me e veshtire vjen tani...te 30-at po afrojne...dhe ketyre rrudhave s'ka hekur qe i ben derman!

Fjale pak e pune (sharje) shume...

Ky eshte nje nga ato postet ku fjalet jane te pakta dhe kjo per disa arsye. E para, sapo jam kthyer nga nje dite super e lodhshme, kaluar nga ora tete e mengjesit deri ne nente te darkes ne pune, pa asnje ndalese dhe gjeja e vetme qe dua te bej eshte te shtrihem dhe te pushoje. Por meqe nuk kam qene shume e rregullt ne postime keto kohe, e ndjej si detyre morale mos ti bej bisht edhe sot. E dyta, kur jam e lodhur fjalet e bukura zhduken si me magje dhe frymezimi eshte zero. E treta, interneti nuk po me ndihmon aspak, perkundrazi po m'i ben nervat kacurrel me problemet e tij dhe te vetmet fjale qe me vijne ne mendje per te shkruar jane ato me piiiip dhe me pulle te kuqe. E katerta, ky eshte nje nder ato poste ne te cilin me pelqen shume veshja, ky fustani eshte nder te preferuarit e mi, keshtu qe me shume se sa fjaleve dua t'i kushtoj rendesi fotove. E pesta...s'paska arsye te peste, por me mire keshtu se pastaj do te bija ne kundershtim me fillimin e shkrimit dhe nga nje post fjalepak, ky do te shnderrohej ne nje post fjaleshume (e per lum).

P.S: Sapo kaloi nje ore dhe fotot akoma nuk jane uploduar

P.S.S: Piiiiiiiiiiip....ppppppppppiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiippppppppppp.....piiiiiiippppppppppppppppppppp

P.S.S: Kaloi nate, erdhi mengjesi, po afron dreka (ora eshte 12.25) dhe fotot me ne fund u uploduaaaaan! Nderkohe qe kompanive te internetit ne Shqiperi i kam lene....#juedinike!!!

Ku shitet pak korrektese?

Mes dhjetëra, qindra, mijëra shqetësimeve të vogla të jetës së përditshme, me të cilat përballem çdo moment, është njëri që ka filluar pak nga pak nga një problem i vogël, të klasifikohet në ato problemet e mëdha: mungesa e korrektesës! Deri sot e kisha vënë re që korrektesa nuk është tamam, tamam, një cilësi për të cilën ne shqiptarët mund të krenohemi. Le të themi që nuk është një nga aty virtytet për të cilat dikur është folur nëpër poezi e tregime dhe që unë ende sot vras mendjen se ç’ne shqiptarët nëpër vepra letrare janë shquar si njerëz shumë korrekt, ndërkohë që realiteti është krejt tjetër. Apo më shumë se sa vepra letrare që kanë pasqyruar realitetin e periudhave të ndryshme historike, kjo punë e korrektesës është thjesht një legjendë urbane? Pa dyshim kështu duhet të jetë, ndryshe si mund ta shpjegoj faktin që çdo njeri që më rrethon duket sikur habitet se përse unë mërzitem nëse takimi për punë apo për qejf shtyhet (pa arsye) me 30 minuta (në rastin më të mirë). Po faktin që njerëzit habiten nëse ti ke një axhendë të cilën përpiqesh ta ruash me përpikmëri, sepse një ndryshim i vogël në një orar të ndryshon gjithë rrjedhën e ditës dhe punëve të tjera? Dhe kur shfaq ndonjë shenjë mërzie apo pakënaqësie për këto ndryshime dhe vonesa, je ti e keqja, e përkëdhelura, arrogantja, që ankohesh gjithë kohën...
Madje ka edhe raste kur të shohin me habi të madhe. Ti lë një takim te parukierja dhe shkon në orar. Ajo çuditet dhe bën një shikim të tillë që, edhe po t’i kishe vajtur me 30 minuta vonesë, nuk do e bënte. Por kjo besoj është normale, njerëz që vijnë me 30 minuta vonesë ka plot, njerëz që vijnë në orar sikur nuk para gjen në ditët e sotme. Po ashtu edhe nëse lë një takim me një mikeshë dhe ti si gjithmonë i shkon në orar, e pret e ulur në tavolinë dhe kur ajo vjen pas 30 minutash të hedh një shikim të tillë sikur do të thotë : Po ti seriozisht e ke që ke 30 minuta që më pret? Je në vete më goce? Dhe ti përpiqesh të mësosh veten të mos jesh më korrekte, të abuzosh me oraret, të sabotosh punën, për t’iu përshtatur ambientit se ndryshe s’ke ç’bën, por ja që qenka kaq e vështirë të mos jesh korrekt. Të paktën për mua, sepse për pjesën më të madhe të njerëzve që më rrethojnë vështirësia qëndron në të qenit korrekte.
Një mikesha ime, të cilës po i qaja këtë hall pak ditë më parë, e vetmja fjali ngushëlluese që arriti të më thoshte ishte të emigroja në Gjermani, sepse vetëm atje do të gjeja derman nga ky problem. Dhe ka të drejtë. Në Gjermani as treni dhe tramvaji nuk vonoheshin me 30 sekonda e jo më njerëzit. Puna është si të emigroj unë në Gjermani? A lejohet dhe pranohet, p.sh., të kërkosh azil politik, sepse në vendin tim jam vazhdimisht e dhunuar psiqikisht nga njerëzit që nuk zbatojnë oraret? Munden gjermanët të jenë kaq zemërgjerë sa ta pranojnë këtë kërkesë dhe arsye timen, sepse nuk do të isha menduar dy herë, por do të isha nisur me vrap...dhe padyshim që do të kisha arritur në orar!

Paleokastritsa, nje dashuri!

Meqenese jam ne javen e humorit jo shume te mire, ne javen e "rehatllekut" ose thene ndryshe vish cfare te kap dora dhe dil nga shtepia, por edhe per faktin qe jam vetem tre jave para pushimeve te mia te shumepritura, mendova qe sot te pergatisja nje post pikerisht per pushimet. Eshte nje nga ato postet qe une ju kam premtuar, edhe pasi disa nga ju i kane kerkuar dhe qe kane te bejne me ato udhetimet e mia te pakta neper Europe, here per pushimet e veres, e here per te dimrit. Fotot e ketij posti jane shkeputur nga pushimet e veres, para dy vitesh ku cifti yne, bashke me nje tjeter cift (shoqja ime e ngushte me te dashurin e saj) vendosem te shkonim ne Korfuz. Zgjedhja ishte jo vetem praktike (vendi me i afert dhe me i lire :D), por  edhe nga deshira per te vizituar kete vend per te cilin gjithmone kisha degjuar superlativa si nje nga vendet me bregdetin dhe plazhet me te bukura. Dhe ashtu ishte vertet! 

Zona e Korfuzit qe zgjodhem per te qendruar quhej Paleokastritsa. Ishte nje zgjedhje fare e reastesishme.Duke kerkuar ne internet per hotele, bashke me mikeshen time, hotelet qe zgjodhem gjendeshin pikerisht ne kete zone. Dhe me besoni ishte zgjedhja me e mire qe mund te kishim bere. Me vone mesuam edhe qe Paleokastritsa eshte vendi me plazhet me te bukura ne Korfuz. Ama duhet te dini qe eshte nje zone shume e qete, ka vetem disa bare dhe lokale, pjesa me e madhe e te cileve nuk rrine hapur shume vone dhe mbi te gjitha nuk ka asnje klub nate. Nese jeni per te bere jete nate, atehere me mire zgjidhni nje tjeter zone ne Korfuz. 

Ne fakt, naten e pare, une nuk e prita dhe aq mire kete mungesen e klubeve te nates. Kishim arritur mbasdite dhe pasi hengrem darke vajtem te pushonim neper dhoma, duke lene takim pas ores 10.00 qe te dilnim te pinim dicka. Cifti tjeter vendosi mos te dilte, sepse ishin shume te lodhur, ne ne oren 10.30 (normale sa te kesh komandante Aulonen ne krah, nuk ka se si te mos jeshe gati tuuu ne kohe :D), ishim gati, te dera, te veshur e te ngrefur, per te shijuar jeten e nates ne Paleokastritsa. Sa dola, une e vura re qe kishte diccka qe nuk shkonte, por nuk po e jepja veten. Ishte shume qetesi, degjoheshin vetem pipetimat e zogjve dhe ca biseda me ze shume te ulet te njerezve, te ulur ne ndonje bar. E qe thoni ju, ecem e ecem, e ecem, e ecem (une isha edhe me taka, se isha mprehur per jete nate) dhe si perfundim e kuptuam qe per pak po arrinim ne Sarande me gjithe ate te ecur, keshtu qe u kthyem mbrapsht. Une e perjetova pak keq ate naten e pare, mungesen e gjallerise gjate nates, por me besoni qe te nesermen me ate plazh te mrekullueshem qe kisha perreth, nuk mund vecse te isha e lumtur per zgjedhjen e bere.

Gjithsesi edhe jeten e nates e beme, edhe pse as ajo nuk ishte ashtu sic e kisha enderruar. Nuk do zgjatem, por ama nuk mund te le pa e permendur edhe kujtimin me te "bukur" te atij udhetimi. Naten kur vendosem te shkonim per jete nate ne nje tjeter zone, pak larg Paleokastritsa-s. Duke qene se asnjeri nuk kishte patente nderkombetare, s'merrnim dot makine me qera, keshtu qe morem atuobuzin qe levizte cdo 30 minuta nga njera zonen ne tjetren. Nderkohe qe per tu kthyer do merrnim taksi, meqe s'kishte autobuze. E arritem ne zonen e mbushur me gjalleri, klube dhe muzike me ze te larte. Kercyem, pime, u argetuam, hengrem dhe nje "suvlaki me xaxiqi" te papare, qe ta asifksonim shoferin e taksise te katert dhe u beme gati per t'i hypur taksise. Per fatin tone te keq taksise nuk i hypem kurre dhe rrjedhmisht, as taksistin nuk e asfiksuam dot...Pikerisht ate nate taksistet e gjithe Greqise kishin vendosur te hynin ne greve...keshtu qe gjeja e fundit qe mund te benim ishte te mbanim shpresa te taksia qe do vinte te na merrte dhe te na conte ne dhome. Kishim vetem dy alternativa, te merrnim nje dhome hoteli dhe te kalonim aty naten, ose te rrinim jashte dhe te prisnim te vinte orari i autobuzit ne mengjes. Kuptohet qe zgjodhem kete te dyten, nje se na vinte inat te jepnim leke per nje dhome qe e kishim paguar nje here :D dhe e dyta dhe me e rendesishmja, sepse donim te benim pak aventure. Nuk mund te pershkruaj gjithe te qeshurat dhe gjithe "tmerrin" e asaj nate, ama di qe ka qene nje nder netet me te bukura dhe te tmerrshme te jetes time!

Dhe meqe e di qe u zgjata pak, po e mbyll ketu, pa harruar padyshim t'ju sugjeroj Korfuzin dhe vecanerisht Paleokastritsia-n si nje vend ku mund te kaloni pushime shuuuume te bukura dhe me nje cmim shume me te arsyeshem, me besoni shume me te lire se sa ne Dhermi :)