Ku shitet pak korrektese?

Mes dhjetëra, qindra, mijëra shqetësimeve të vogla të jetës së përditshme, me të cilat përballem çdo moment, është njëri që ka filluar pak nga pak nga një problem i vogël, të klasifikohet në ato problemet e mëdha: mungesa e korrektesës! Deri sot e kisha vënë re që korrektesa nuk është tamam, tamam, një cilësi për të cilën ne shqiptarët mund të krenohemi. Le të themi që nuk është një nga aty virtytet për të cilat dikur është folur nëpër poezi e tregime dhe që unë ende sot vras mendjen se ç’ne shqiptarët nëpër vepra letrare janë shquar si njerëz shumë korrekt, ndërkohë që realiteti është krejt tjetër. Apo më shumë se sa vepra letrare që kanë pasqyruar realitetin e periudhave të ndryshme historike, kjo punë e korrektesës është thjesht një legjendë urbane? Pa dyshim kështu duhet të jetë, ndryshe si mund ta shpjegoj faktin që çdo njeri që më rrethon duket sikur habitet se përse unë mërzitem nëse takimi për punë apo për qejf shtyhet (pa arsye) me 30 minuta (në rastin më të mirë). Po faktin që njerëzit habiten nëse ti ke një axhendë të cilën përpiqesh ta ruash me përpikmëri, sepse një ndryshim i vogël në një orar të ndryshon gjithë rrjedhën e ditës dhe punëve të tjera? Dhe kur shfaq ndonjë shenjë mërzie apo pakënaqësie për këto ndryshime dhe vonesa, je ti e keqja, e përkëdhelura, arrogantja, që ankohesh gjithë kohën...
Madje ka edhe raste kur të shohin me habi të madhe. Ti lë një takim te parukierja dhe shkon në orar. Ajo çuditet dhe bën një shikim të tillë që, edhe po t’i kishe vajtur me 30 minuta vonesë, nuk do e bënte. Por kjo besoj është normale, njerëz që vijnë me 30 minuta vonesë ka plot, njerëz që vijnë në orar sikur nuk para gjen në ditët e sotme. Po ashtu edhe nëse lë një takim me një mikeshë dhe ti si gjithmonë i shkon në orar, e pret e ulur në tavolinë dhe kur ajo vjen pas 30 minutash të hedh një shikim të tillë sikur do të thotë : Po ti seriozisht e ke që ke 30 minuta që më pret? Je në vete më goce? Dhe ti përpiqesh të mësosh veten të mos jesh më korrekte, të abuzosh me oraret, të sabotosh punën, për t’iu përshtatur ambientit se ndryshe s’ke ç’bën, por ja që qenka kaq e vështirë të mos jesh korrekt. Të paktën për mua, sepse për pjesën më të madhe të njerëzve që më rrethojnë vështirësia qëndron në të qenit korrekte.
Një mikesha ime, të cilës po i qaja këtë hall pak ditë më parë, e vetmja fjali ngushëlluese që arriti të më thoshte ishte të emigroja në Gjermani, sepse vetëm atje do të gjeja derman nga ky problem. Dhe ka të drejtë. Në Gjermani as treni dhe tramvaji nuk vonoheshin me 30 sekonda e jo më njerëzit. Puna është si të emigroj unë në Gjermani? A lejohet dhe pranohet, p.sh., të kërkosh azil politik, sepse në vendin tim jam vazhdimisht e dhunuar psiqikisht nga njerëzit që nuk zbatojnë oraret? Munden gjermanët të jenë kaq zemërgjerë sa ta pranojnë këtë kërkesë dhe arsye timen, sepse nuk do të isha menduar dy herë, por do të isha nisur me vrap...dhe padyshim që do të kisha arritur në orar!