Poshte hipokritet!

Kam një problem të madh këto kohë, një problem që mban vetëm një emër: hipokrizi. Më duket se ngado që kthej kokën, nga të gjitha anët, në të gjitha (ose thuajse) marrëdhëniet, baza e krijimit të tyre është hipokrizia. Për ta thënë këtë patjetër që nisem në radhë të parë nga marrëdhëniet personale dhe episode e ndodhi të jetës sime të përditshme. Por patjetër që nuk mungojnë edhe shembujt e shumtë me të cilët hasem çdo ditë, edhe pse nuk më prekin mua personalisht. Më i fundit dhe që më bëri shumë përshtypje (edhe pse vazhdoj të pyes veten nëse duhej të më bënte përshtypje… tashmë) ishte rasti kur një zotëri u fut në një dyqan lulesh dhe kërkoi dy buqeta me lule. Zotëria që ishte në dyqan e pyeti me shaka se ç’i donte dy buqeta dhe ky zotëria, i cili mesa duket mezi kishte pritur t’i bëhej kjo pyetje për të treguar virilitetin dhe burrërinë e tij, i tha se një e kishte për gruan dhe tjetrën për të dashurën. Më besoni që nuk është trillim. U gjenda atje dhe e dëgjova me veshët e mi, madje se si e tregonte të gjithë historinë, se pse, meqë me gruan kishte 18 vjet, i bleu buqetën më të lirë (atë 2000 lekë), ndërsa të dashurës, e cila ishte fringo e re (këtë fjalë e përdori vetë), i bleu atë më të shtrenjtën (5000 lekë). Pasi u largua i lumtur me buqetat me lule në duar, shitësi i dyqanit, i cili e kuptoi habinë time ose e mori me mend, më tha duke qeshur: “Mos u habit, nuk ishte i pari për sot që kërkoi dy buqeta”.

Siç e thashë edhe më sipër, u habita me veten që u habita me këtë episod, sepse unë e di që raste të tilla ka plot, madje kjo është arsyeja përse Shën Valentini nuk bën pjesë në festat e mia të preferuara. Si ka mundësi që mua më habit hipokrizia kur me atë përballem çdo ditë? Përballem në marrëdhënie shoqërore, kur shoh njerëz që teksa janë me ty në tavolinë nuk lënë gjë pa thënë për X-in, Y-in dhe Z-etën, ndërkohë kur hap Facebook-un shikon pikërisht këtë personin me X-in, Y-in dhe Z-etën duke pozuar të lumtur me njëri-tjetrin dhe patjetër fotoja e shoqëruar me shprehje të jashtëzakonshme dashurie dhe me shumë zemra. Në mënyrë të pashmangshme gjëja e parë që më shkon në mendje është: Edhe për mua kështu flet sapo kthej krahët? Një vend tjetër ku hipokrizia shfaqet në të gjitha format e saj, më e vrullshme dhe e fortë, është në punë dhe në marrëdhëniet me kolegët apo jo domosdoshmërisht kolegët. Një ndër rastet e shumtë, por meqë është më i freskëti po e përmend, është ai kur një kolege (le ta quajmë), e cila sa herë më thërriste në emisionin e saj nuk i kursente fjalët e mira, superlativat, lavdet dhe lajkat për mua, në Facebook shprehte mendimin që unë isha një femër debile, e shpifur dhe histerike. Më falni ju mua, po këtë as hipokrizi nuk e quaj. Me siguri duhet të ketë dalë ndonjë fjalë e re që shpjegon situatën që përshkova më sipër, sepse vetëm fjala hipokrizi nuk mjafton, madje duket si përkëdheli krahasuar me shëmtinë që transmeton situata e përshkruar më sipër.

Çdo njeri ka gjithë të drejtën e botës të ketë një mendim negativ, mos të pëlqejë apo të urrejë një person tjetër. Besoj askush nuk mund të të kërkojë llogari apo të të gjykojë për këtë. Ama nëse nuk do t’ia shprehësh dhe të thuash mendimin që ke, të paktën mos bëj të kundërtën. Nëse urren dikë, mos i thuaj që e do shumë; nëse nuk e duron dot dikë, mos i thuaj që kënaqesh kur e takon; nëse mendon se dikush është i shëmtuar, mos i thuaj se është i bukur; nëse s’të pëlqen si vishet, mos i thuaj që është njeriu më me gusto që ke njohur. Kjo është e shëmtuar! Kjo të bën hipokrit! Dhe hipokrizia të bën të shëmtuar! Mos u mërzit! Unë të paktën po ta them hapur.