I sollët në jetë? Rritini të lumtur!

Do të kisha dashur që këtë numër të kisha shkruar për ngjarjen e tmerrshme që na ka shoqëruar këtë javën e fundit; të ndaja me ju dhimbjen, dëshpërimin, trishtimin që më kaploi që momentin e parë që e dëgjova lajmin. Por nuk do ta bëj. Do të kisha dashur të flisja për revoltën, inatin, zemërimin që kam ndjerë duke menduar se kjo histori mund të ishte evituar nëse organet përgjegjëse do të kishin bërë punën e tyre dhe do të funksiononin ashtu siç duhet. Por nuk do ta bëj as këtë. Do të kisha dashur të shkruaja për neverinë, trishtimin, zhgënjimin për atë artikull skandaloz, më të shëmtuarin që kam lexuar deri sot në shtypin shqiptar, shkruar nga dora e një femre, një nëne të ardhshme. Por as këtë nuk do ta bëj. Nuk do ta bëj sepse, edhe pse kam shumë për të thënë, nuk arrij të gjej fjalët e duhura. Si mund ta shpreh gjithë trishtimin dhe dhimbjen që kam, pa lënduar kënd nga ata që mund ta lexojnë këtë artikull? Si mund ta shpreh gjithë urrejtjen që kam për njerëzit dhe institucionet përgjegjëse pa shkelur me të dyja këmbët etikën që kërkohet në shkrimet e një gazete? Si mund të gjenden fjalët e duhura për të shprehur, brenda të gjitha rregullave, ndjenjat që kam brenda dhe që do të doja shumë t’i nxirrja me anë të fjalëve? Po zgjedh mos ta bëj! Sepse nuk do të dija si ta bëja drejt. Dhe gjëra të bëra gabim në lidhje me këtë histori ka plot!

Ama nuk mund të rri pa bërë një kërkesë, të cilën e bëj me gjithë shpirt, edhe pse nuk e kam provuar ende ndjesinë e të qenit prind. I lutem cilitdo prindi që po lexon këto rreshta të mos humbë asnjë rast pa komunikuar me fëmijët e vet. Komunikimi është më i rëndësishmi, është parësori, është themeli i rritjes së një fëmije të shëndetshëm. Komunikimi me fëmijën tuaj do të thotë t’i jepni atij besimin që mund të mbështetet te ju për gjithçka, për çdo problem apo shqetësim që mund të ketë, për çdo pyetje që i lind dhe që s'mund t’i japë dot një përgjigje. T’i krijosh fëmijës mundësinë të komunikojë me ty pa frikë, pa pasur turp, pa u ndjerë i paragjykuar, do të thotë të krijosh tek ai besimin se ka dy prindër tek të cilët e di që mund të mbështetet gjithmonë, edhe për ato problemet më madhore, që mosha e tyre e vogël e ka të pamundur t’i mbajë mbi shpatullat e brishta, por që frika nga reagimi i prindit i bën t’i mbajnë brenda dhe kështu të mbyllen në një guackë që vetëm i dëmton.

Të sjellësh në jetë një fëmijë është një përgjegjësi e madhe, kur do ta kuptoni këtë? Detyra e prindit nuk është vetëm të sigurojë një banesë apo ushqim për fëmijën. Këto janë nevojat bazë, nevojat e mbijetesës, por që nuk mjaftojnë për të rritur fëmijë të shëndetshëm, e aq më pak të lumtur.

Dhe fëmijë të palumtur për shkak të prindërve të tyre, në këtë Shqipërinë tonë të vogël, ka shumë. Marr guximin ta them këtë duke u nisur edhe nga këto 7 vite punë në këtë gazetë, ku në një prej rubrikave më të vjetra dhe më të dashura, ajo e psikologes Lira Gjika, pyetjet nga ana e adoleshentëve për marrëdhëniet e tensionuara me prindërit janë ato që mbizotërojnë. Javën e kaluar, kush e ka lexuar gazetën, duhet të mbajë mend për një nënë të shqetësuar që shkruante për vajzën e saj 14- vjeçare dhe marrëdhënien e tensionuar që ajo kishte me të atin. Në fakt, të përdorësh fjalën "e tensionuar" e minimizon me shumë shkallë atë që ajo nënë kishte përshkruar në atë mesazh dhe gjithë urrejtjen që vajza kishte ndaj të atit. Pse? Sepse ai ishte i ftohtë, i rreptë, i distancuar dhe shpesh i dhunshëm. Dhe vajza e urrente. Dhe i lutej të ëmës të ndahej prej tij dhe të iknin larg.

Kjo është marrëdhënia që doni të keni me fëmijën tuaj? Një marrëdhënie urrejtjeje? Po nëse kjo vajza 14-vjeçare, në periudhën e saj më të vështirë, atë të adoleshencës, të ketë një problem madhor, kujt t’i drejtohet? Nëse kjo vajzë ndihet e dhunuar apo e abuzuar psiqikisht apo fizikisht nga një person më i rritur, kujt t’i kërkojë ndihmë? Të atit që është vetë një abuzues? Mendoni për fëmijët tuaj! Është detyra juaj parësore! I keni sjellë në jetë dhe detyra kryesore që keni si prindër është t’i mbroni nga ata që i rrethojnë dhe jo të jeni ju vetë ata nga të cilët fëmijët duhet të mbrohen. Uroj që histori të tilla të na bëjnë të gjithëve të reflektojmë nga pak. Ju uroj një javë të mbarë të gjithëve!