Një psikopate më përndjek...

E di që tani po bëj pikerisht atë që s'duhet të bëja, ti dedikoj një post të tërë, po gjithsesi duke u frymëzuar prej saj, do e prek më gjerë si temë.
Ashtu sicc jemi mësuar tashmë prej kohësh në Shqipëri, t’i hap një blog për qejfin tënd, të miqve të tu, apo të atyre 5 njerëzve që të vlerësojnë për gjërat që bën dhe ccfarë ndodh? Plas lufta e dytë botërore! Pse? Sepse një psikopate (meqë kam lexuar dhe një libër së fundmi që ka për temë pikërisht gjithë gamën e psikopatëve që ka nëpër botë jam dhe e frymëzuar), s'ka gjë më të mirë për të bërë merret me blogun tim dhe me komentuesit e tij. Pse marr përsipër unë ta quaj psikopate këtë njeri? Po ja, kam disa aryse:

• Në radhë të parë ky “person/psikopat”, ccdo mbrëmje fillon rreth orës 23.00, të marrë me radhë postet në blogun tim dhe të bëjë komente negative në to. Unë ja fshij dhe ajo prapë të nesërmen në të njëjtën orën bën të njëjtën gjë. Unë ja fshij prapë dhe ajo prapë vazhdon...

•  Në radhë të dytë, ky “person/psikopat” thote se e urren blogun tim dhe se i vjen për të vjellë sa herë e shikon. E megjithatë sërish vazhdon ta ndjek ccdo natë. Kjo gjë më bën të mendoj që: ose është bulemike dhe preferon të provokojë ushqimin jo në mënyrë tradicionale duke futur gishtat, por duke parë blogun time (dhe kjo më bën të ndihem mirë, se të paktën po bëj një veprim bamirësie, edhe pse padashje); ose personi në fjalë është mazokiste dhe ka gjetur mënyrën që të torturojë veten duke lexuar blogun tim që aq shumë e urren dhe aq shumë ja shpif...

•  Në radhë të tretë ky “person/psikopat” harxhon kohë pa fund jo vetëm duke shkruar, por edhe duke lexuar postimet e mia dhe te komentuesve të tjerë në këtë blog dhe i kthen përgjigje të gjithëve me radhë. Kjo gjë më duket pak pa shumë logjik, sepse sic I kam shkruar edhe asaj në një nga dhjetra komentet e bëra: “Ekzistojne me qindra, miliona, blogje. Aq shume sa po te kishim 100 jete nuk do te na dilte di vizitonim te gjithet. Keshtu qe te humbesh kohen duke ndjekur blogje qe ta shpifin dhe aq me shume te kalosh mbremjet e se premtes, te shtunes dhe te dieles, duke bere komente kilometrike, duhet te jesh mazokiste, ose e semure mendore, ose duhet te kesh ndonje inat te madh personal me mua. Ose te treja keto se bashku :D”. Kjo zonjusha në përgjigje më tha që s’kishte asgjë personale me mua, madje as nuk më njihte far, edhe pse vetëm disa rreshta më poshtë harroj që nuk më njihte fare dhe më tha që të këshillohesha me Niko Komanin për ceshtje mode, meqë e kisha dhe mik…Dmth një njeri që nuk më njeh fare, di se kë kam mik unë….Si e cuditshme tingëllon kjo…

E kështu që thoni ju, se sic shkruajta edhe në fillim, mbase nuk duhet ta kisha bërë kaq të madhe, sepse në fakt nuk ka asgjë për të bërë të madhe, por ky është një fenomen që e vë re përditë, sidomos nëpër rrjetet sociale. Janë disa njerëz që gjithë kënaqësinë më të madhe të ditës së tyre e kanë tek të vjellurit vrerë mbi të tjerët. Dhe ajo cc’ka më bën më shumë habi është që zakonisht ato që shajnë më shumë, janë ato femra që me gjithë respektin do bënin mirë të dilnin një herë para pasqyrës dhe të shikonin veten e tyre. Pikerisht ne lidhje me këtë kam bërë një shkrim para disa kohësh të cilin po e botoj këtu. E di që me këtë që bëra I kam hapur punë vetes, se do më përmbytet blog-u nga komentuesit “anonym”, po në fund të fundit, po bëj atë opsionin e kontrollit të komenteve më parë (që e kam shumë inat, sepse nuk më pëlqen censura) dhe po bie të gjithë rehat! :)

Luftë” femrash...

Si shpjegohet që femrat e shëmtuara janë ato që shajnë më shumë femrat e tjera? Më ka bërë gjithmonë përshtypje ky fakt! Po të shohësh nëpër blogje të ndryshme online ose në rrjetin social Facebook, komentet që bëjnë femrat për njëra-tjetrën janë të frikshme. Poshtë fotove të artisteve botërore, që shquhen për bukuri dhe që gjithmonë janë lakuar si ndër femrat më seksi e të dëshiruara të botës, si Angelina Jolie p.sh., lexon komente të tipit: Ua, sa e shëmtuar kjo! Kjo është shumë e shpifur. Kjo të tremb fare... Kur i lexon këto gjëra, pa e ditur se kujt i drejtohen, e vetmja gjë që mendon është se janë duke komentuar foton e shtrigës te Borëbardha! Por ja që kur shikon se personi të cilit i adresohen këto “komplimente” nuk është as më shumë e as më pak por Angelina Jolie, tronditesh pak.

Tronditja bëhet më e madhe kur shikon fytyrën e personave që nxjerrin helm të tillë nga goja. Një katastrofë! Unë mendoj se femrave të bukura edhe u lejohet të shajnë ndonjëherë, se të paktën nisen nga vetja e tyre për të bërë krahasimin dhe për të dhënë gjykimin. Po kur një e shëmtuar shan një copë ylli, që s'do shumë sy për t'u parë e shumë tru për t’u vlerësuar, këtë nuk e kuptoj hiç!

Për të mos folur pastaj për personazhet shqiptare, të cilat masakrohen sistematikisht me epitete nga më të frikshmet. Episodi më i fundit ishte vetëm dy ditë më parë, gjatë garës së “Dancing ëith the stars”, ku personazhet femërore u shndërruan në tabelë qitjeje të “shtëpiakeve të dëshpëruara” dhe “të histerikeve të shëmtuara”, të cilat mesa kam kuptuar të vetmin argëtim që kanë në jetën e tyre është të nxjerrin vrer e të hedhin baltë mbi këdo që qëndron më lart se to, si nga statusi e mbi të gjitha nga pamja e jashtme. Këmbët e Afërditës; sytë e Adelinës; dhëmbët e Anjezës; gjoksi i Ornelës; barku i Amit; dobësia e Elvanës... të gjitha e kishin nga një defekt, por që në gjuhën e popullit përkthehen në komente të llojit: “Elvana si fytyrë patate, vetëm hunda i kishte mbet”.

Personalisht më trembin reagime të tilla, të mbushura me kaq mllef, pasi tregojnë qartë që ka frustrime dhe komplekse të mëdha në jetën e këtyre femrave, të cilat gjejnë mënyrën më të mirë për t’u shfryrë dhe për të nxjerrë gjithë inatin që kanë me botën dhe me veten e tyre, duke sharë të tjerët.

Unë jam totalisht kundër të sharave masive nëpër faqe kolektive Facebook-u, ku për pak sekonda qindra femra me probleme të mëdha personaliteti dhe botëkuptimi të cekët, gati-gati arrijnë në orgazëm mendore duke ofenduar dhe përbaltur figurën e tjetrit. Por padyshim jam një fanse e madhe e kritikave! Do të doja shumë që në këtë vend të kishte kritikë të mirëfilltë, që të mos u dridhej syri e as zëri kur dalin në ekran, e të mos ndrydheshin nga frika se personazhet do të mërziten, por t’i thoshin gjërat hapur. Do të doja shumë të kishte njerëz specialistë, që bëjnë kritika konstruktive, me argumente, me logjikë dhe jo njerëz që kritikojnë sa për të thënë një gjë të keqe dhe kaq. Por fatkeqësisht këtë lloj kritike rrallë e ndeshim në vendin tonë.

Dhe në mungesë të saj na duhet të përballemi e të durojmë çdo ditë turma femrash të harbuara, të cilat shëmtinë e fytyrës së tyre, në vend që ta zbusin me sjellje dhe shpirt të bukur, e theksojnë akoma më shumë me fjalë e gjeste të shëmtuara. Kësaj kategorie femrash i trembem! Sepse ato nuk do të dinë dhe nuk do të munden dot kurrë ta vlerësojnë të bukurën. Dhe kjo pamundësi, i shndërron në qeniet e vogla dhe të cekëta që janë.