Stiletto...ose kepucet me maje

Ka mjaftuar gjithnje te degjoja togfjaleshin "kepuce me maje", qe instiktivisht ne fytyre te me shfaqej nje rrudhje buzesh aspak e hijshme, ndersa ne maje te gjuhes te kisha fjaline "kepuce grashe". Po do ti qe ka disa kohe qe po me ndodh krejt e kunderta? Sa here qe shikoj kepuce me maje, ose sic i thone fashionistat e jashtem "stiletto", rrudhja e buzeve eshte zevendesuar nga nje buzeqeshje simpatike dhe mendimi "kepuce grashe" ne "sa te bukura qe jane". Mos valle kjo ka te beje me faktin qe tani jam bere grua per vete? Nejse, muhabet tjeter ky. Deri me sot ne dollapin tim kam patur vetem nje model te tille kepucesh, ngjyre te kuqe, edhe ato nuk i kam blere vete, por mi ka selle nje kusherira ime nga jashte. Javen e kaluar, kepucet e mia te vetme me maje, u bene me moter :D Une me doren time, vajta dhe bleva nje pale te tilla, te cilat me pelqyen sapo i pash, si nga ngjyra dhe nga modeli. Jane kastor gri, ndersa pjesen e te maja e kane si metalike. Lehtesisht te kombinueshme me cdo gje, qofte per nga modeli dhe nga ngjyra. 

Heren e pare qe i vesha, ishte javen e kaluar kur isha e ftuar ne emisionin "Takimi i Pasdites", ne TV Klan. Duke qene nje emision pasditeje, nuk u "ngrefa" shume :P Zgjodha nje pale skinny jeans ngjyre ngri dhe nje kemishe nje ciiiiik te tejdukshe, ngjyre blu. Qe te mos rrezikoja shume, xhaketen e zgjodha te zeze stil boyfriend.

Sa nga ju e pelqejne kete stil kepuce dhe sa jane te vendosura qe nuk do t'i veshin kurre? Cila mendoni se eshte menyra me e mire per te veshur kete lloj kepuce? Uroj qe te marre sa me shume komente dhe rrahje mendimesh, ashtu sic dini vete ju ;)

 

Gëzuar 100-vjetorin…me zemër dhe mendje!

Ethet e këtij 28-29 Nëntori ose, siç jemi mësuar tashmë të dëgjojmë refrenin, 100-vjetori i Pavarësisë së Shqipërisë, na kanë pushtuar të gjithëve. Edhe pse ka disa javë, madje muaj, që dëgjojmë për këtë 100-vjetor, edhe pse jemi bombarduar nga informacioni, aktivitetet,  këngët, filmat, emisionet, reklamat, librat, flamujt e shumëçka në lidhje me këtë festë dhe ditë të shënuar, sa më shumë afrohet data, aq më shumë shtohen emocionet dhe aq më e madhe bëhet përgjegjësia. Dhe kur them përgjegjësia, flas vetëm në emër të vetes, për mënyrën se si unë e konceptoj dhe ndiej këtë festë 100-vjetori. Përdor fjalën emocion, pasi padyshim që edhe unë emocionohem kur shikoj ata flamujt me shqiponjën kuq e zi që valëviten nëpër Tiranë (edhe pse do të kisha dashur të kishin qenë mbase më pak në numër, por të vendosur në një mënyrë më të bukur), por mbi të gjitha përdor fjalën përgjegjësi, pasi është kjo ndjenja me të cilën unë dua dhe përpiqem të manifestoj dashurinë dhe respektin për vendin tim.

Jam shumë dakord të dalim e të festojmë të gjithë bashkë këto ditë. E meritojmë të gjithë si popull, pasi historia ka treguar që kemi vuajtur shumë. Na janë bërë shumë padrejtësi, na janë mohuar shumë të drejta, por duhet të jemi të sinqertë dhe t’ia pranojme vetes që shumë shpesh kemi qenë të paaftë për të mbrojtur këtë vendin dhe veten tonë me dinjitet. Unë nuk dua që kjo gjë të përsëritet edhe në të ardhmen, prandaj, përveç emocioneve që më shkakton festimi i këtij 100-vjetori, ndjenja e përgjegjësisë si qytetare e këtij vendi për çfarë do të ndodhë më pas është edhe më e madhe. Ja e festuam edhe këtë 100-vjetor, po pastaj? Çfarë kontributi do të jap unë si qytetare e këtij vendi që pas 100 vitesh, 200-vjetori i Pavarësisë të na gjejë si një vend për t’u marrë shembull nga të tjerët? Një vend të cilit nga pas i atashohen fjalë pozitive, një vend që të na bëjë vërtet të ndihemi krenarë për të.

E dëgjoj shpesh të bërtitet me të madhe shprehja: “Jam krenar që jam shqiptar”. Ka pasur disa raste kur e kam pyetur personin që kam pasur përballë se për çfarë konkretisht ndihet krenar, përgjigjja që kam marrë ka qenë heshtja ose, në rastin më të mirë, belbëzimi. Nëse dikush do të më pyeste mua përse ndihem krenare që jam shqiptare, pse jam krenare për flamurin tim (edhe pse jam shumë e rezervuar në përdorimin e kësaj fjalie) do t’i përgjigjesha me një thënie shumë të bukur nga një njeri shumë i mençur, siç është Faik Konica: "Flamuri përmbledh kujtimet e shkuara të një kombi dhe një gjuhë të pashkruar, që mund ta kuptojë syri dhe zemra e çdo njeriu me ndjenja. Cilat janë kujtimet që shfaq duke u valëvitur flamuri ynë? Nuk janë kujtime goditjesh kundër fqinjëve, nuk janë kujtime lakmirash dhe rrëmbimesh; janë kujtime vetëmbrojtjeje me mundime të palodhura dhe me trimëri të gjata e të forta, që kanë lënë gjurmë në letërsinë e gjithë popujve të qytetëruar. Nga kjo pikëpamje mund të mburremi se flamuri ynë, siç është një nga më të vjetrit e botës, është edhe një nga më të drejtët".

Ka ardhur koha të bëhemi mbase më pak emocionalë dhe më shumë racionalë si popull. Të mendojmë për kontributin që mund të japë secili prej nesh për të mirën e këtij vendi jo me fjalë dhe parulla të mëdha, por me vepra konkrete. Është kjo dhurata që secili prej nesh mund të bëjë në këtë 100-vjetor Pavarësie, për këtë vend kaq të keqtrajtuar, por kaq të dashur për të gjithë ne.

Gëzuar 100-vjetorin e Pavarësisë!

                       https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=PEBu06kPKE8

Aulona dhe Fatma, thumba pa leke, sukses ne internet

Nuk kam kohe, nuk kam kohe, nuk kam kohe...por qejfi ma ka ta vendos nje post te ri. Si t'ja bej? Ok, po i bie shkurt! Meqe edhe ne postet e fundit qe kam vendosur, nje pjese e madhe e juaja me shkruajne dhe komentojne per "Thumb"-in, atehere edhe une po vendos nje interviste te fundit qe bashke me Fatmen kemi dhene per gazeten "Shqiptarja.com", si dhe link-un e emisionit "Takimi i Pasdites" ku ishim te ftuara javen e shkuar per te folur serish per "Thumbin". Me thene te drejten te "Takimi i Pasdites" ishim diku nga 10 minutshi i fundit, keshtu qe jam e sigurte qe s'do kete njeri nerva ta ndjeke deri  ne fund. Por kjo intervista, pervecse e shkurter them se eshte edhe e lezetshme, keshtu qe mos pertoni por lexoni :D

                                      Aulona dhe Fatma, thumba pa lekë, sukses në internet

                                                                   Takimi i Pasdites

Khaki

dhe pse tashme dihet boterisht qe jam nje adhuruese e madhe e ngjyrave te forta dhe te ndezura, eshte nje ngjyre brenda kategorise se atyre qe njihen si ngjyra te ftohta (ishalla s'ja kam futur kot me percaktimin) qe me pelqen shume: eshte ngjyra khaki. Ne pergjithesi ngjyra jeshile me pelqen shume, duke filluar nga nuancat e saj me te forta, e deri tek ato me te mbyllura, prandaj u lumturova shume qe ngjyra khahi, ose sic ndryshe i themi ngjyra ushtarake u rikthye serish ne mode kete vit. Mbaj mend para disa vitesh, kur doli moda e pantallonave ushtarake, une kisha nje pale te tilla dhe nuk i hiqja nga trupi aq shume me pelqenin :P Kuptohet ato pantallonat u hodhen menjehere, sapo moda iku dhe te vetmit qe vazhdonin t'i vishnin ishin ata puntoret te Ushtari i Panjohur :D :P Kete sezon qe trendi eshte rikthyer, une akoma nuk kam i kam blere nje pale pantallona te tilla dhe te them te drejten as ndonje veshje tjeter ne kete stil, megjithate dy dite me pare bleva nje pulover ngjyre khaki e cila me pelqeu sapo e pashe. Nuk ka asgje te jashtezakonshme, por me pelqeu kombinimi i khakis me ngjyren e arit. Veshja i perket dites se shtune paradite, nje dite pushimi (me ne fund) te cilen e shfrytezova per te dale nga shtepia pa asnje pike make up-i, por besoj se kjo kuptohet qarte dhe pa e theksuar une! :D

Fatmiresisht kete fundjave pata kohe per te pushuar dhe rimarr veten dhe pervecse nje dalje televizive, ku isha e ftuar per te folur per "Thumb", pjese tjeter te kohes e kalova duke u verdallisur sa ne nje divan ne tjetrin, nje here me Ipad ne dore, nje here duke luajtur me letra, e nje here duke dremitur! Me pak fjale, sic e kam thene dhe here te tjera, fundjava ideale!

Femer biz-i :P

Tashme e kam gjetur formulen e duhur per ta mbajtur sa me aktiv blog-un, pavarsisht kohes se limituar te ketyre javeve te fundit. Kur nuk kam kohe ne dispozicion per te shkruar ashtu si dua, e mbush me foto, ditet qe jam me e lire dhe kohen e kam ne favorin tim, ulem dhe shkruaj me gjate. Dhe pikerisht per kohen do te flas ne postin e sotshem. Frymezimin dhe nxitjen padyshim qe ma kane dhene disa prej jush, disa ndjekese dhe komentuese te rregullta te ketij blogu te cilat me kane kerkuar te shkruaj per menaxhimin qe i bej kohes, duke qene e mbushur me pune dhe aktivitet.

"AnonymousNovember 19, 2012 6:23 AM
Aulona,
te ndjek ne te gjitha "sipermarrjet" e tua; paloma, blogu, NRG radio,Thumbi, aktivite te ndryshme, e ftuar ne shume evente, di qe vazhdon masterin, palester, i dashuri (qe sigurisht do kohen e tij), familja, te pyes...... dite nata jote nuk eshte 24 ore???? si ja del????
Lira"

"Ana MaNovember 19, 2012 6:40 AM

aaaaaaa kepucet shum yll.. dhe jo vetem... mir e ka kjo lira...sa e gjate eshte kjo dite nata jote??? O.o"

"LisaNovember 19, 2012 7:25 AM

Frymezuar nga komenti i Lires me siper doja te te ftoja dhe une te shkruaje nje ose disa here per menaxhimin e kohes qe per shumicen e kohes eshte shume problem."

Qe ne fillim dua te theksoj qe une e dashuroj te qenit aktive dhe e zene me pune gjithe diten. Gjate nje bisede me nje mikeshen time, te cilen kisha kohe pa e takuar dhe po me kerkonte "llogari" perse e kisha lene pas dore se fundmi, gjate rrefimit per ditet e mbushura dhe kohen e kufizuar i thashe se ne darke, kur  shtrihem ne krevat dhe gjeja e pare dhe e fundit qe mendoj para se te mbyll syte eshte "o Zot sa shume jam lodhur sot" dhe kjo eshte kenqesia me e madhe per mua. E di qe ajo nuk me kuptoi dhe aq shume ne kete "rrefim" timin dhe mbase as ju nuk do ta beni, por kjo eshte e verteta. Te qenit aktive eshte kenaqesia me e madhe per mua, monotonia dhe plogeshtia me vret!

Une kam filluar te punoj qe ne moshen 20 vjecare, edhe pse do te kisha dashur ta nisja me heret, por prinderit e mi nuk ishin dakort: e para, sepse donin qe ti dedikohesha e tera shkolles dhe e dyta, sepse nuk e shikonin si te nevojshme qe une te merrja persiper angazhime aq te medha, ne nje moshe ende te re, mbi te gjitha duke i patur te gjitha kushtet dhe mundesite per te mos punuar edhe per disa kohe (derisa te mbaroja shkollen).

Kam pershtypjen se kjo eshte hera e pare qe e them publikisht, por puna ime e pare ka qene ne recepsion te Hotel Diplomati :) Serish kunder deshires se prinderve, te cilet me te vertet qe nuk e kuptonin kete ngutjen time per te filluar nje pune. Isha 20 vjec dhe sapo kisha nisur vitin e trete ne Fakultet, ku studioja per psikologji. Nderkohe qe kishte edhe nga ata ne shoqerine time qe me shikonin me habi, se perse duhet te zgjidhja te punoja, aq me shume ne recepsion, kur nuk kisha nevojen ta beja kete gje. Por edhe perse u mundova, nuk arrija ta pershkruaja dot sic duhet gjithe kenaqesine qe me jepte mua ideja qe pervec shkolles, isha dhe ne pune dhe keshtu e kisha gjithe diten e mbushur. Gjithesesi kjo eksperience e pare pune nuk zgjati shume (vetem nje muaj), sepse kishte nje mosperputhje mes orareve te punes dhe te shkolles.

Tre muaj ndenjta pushim, per te filluar me pas punen si gazetare te Paloma. Qe nga ajo periudhe, e deri tani nuk kam qene me asnje dite pushim :)

Sfida e pare e madhe per mua ka qene kur ne viti te kater Universitet, ne periudhen me te ngjeshur, kur perpara kisha diplomen, m'u ngarkuar detyra e kryeredaktores. Te them te drejten isha totalisht e papergatitur dhe fillimisht e kam refuzuar, sepse mendoja se nuk do t'ia dilja dot. Ose do te beja punen mire, nje pune qe per moshen time 22 vjecare, ishte nje pergjegjesi e madhe, ose do te mbyllja studimet me rezultate te mira. Te dyja bashke nuk i shikoja si te mundshme! Por ja qe ne fund ja dola mbane. E vetmja gje nga e cila hoqa dore ishin kafet dhe te ndenjurit lokaleve per periudha te gjata, por per asnje moment nuk jam penduar per kete!

Nuk dua te zgjatem me shume per periudhen e shkuar dhe po flas per te tashmen. Mund te them me bindje qe kjo eshte periudha me e ngjeshur dhe me e mbushur me angazhime qe kam patur ndonjehere. Sic i ka permendur edhe Lira ne komentin e saj, eshte Paloma, eshte shkolla, eshte Radio, eshte "Thumb-i", eshte palestra, eshte i dashuri, eshte familja, eshte patjeter dhe blogu :) Kur i lexoj keshtu, edhe mua me duket nje tmerr dhe them me vete, seriozisht i bej te gjitha keto? Por ja qe u bekan dhe mire madje, mjafton deshira, vullneti dhe serioziteti ne ate qe ben :) Dhe te gjitha keto pa hequr dore nga asnje kenaqesi, ose me sakte nga gjera shume te vogla, por qe nuk kane asnje ndikim te jashtezakonshem ne jeten tende, sic jane te dalat lokaleve, sidomos pasdite ose ne mbremje. Kjo nuk do te thote qe une jam ngujuar ne shtepi :) Por prej disa kohesh tashme preferoj me shume kafet paradite, kafet e shpejta, qofte ato per pune, qofte ato per qejf, e qofte ato te perziera bashke.Qejfi me i madh eshte kur futem ne shtepi ne oren 20.00, zakonisht pasi kam shkarkur gjithe energjite e keqija ne palester dhe me besoni nuk e ndjej aspak nevojen e nje gote te kthyer ne ndonje nga bar-et e Tiranes.

Fatkeqesisht, shpeshhere puna nuk mbaron kur futem ne shtepi, sepse nje pjese te shkrimeve dhe detyrave te Palomes i marr me vete dhe i perfundoj ne shtepi. Shto se fundmi, edhe shkrimin e skenareve qe duhet te bej per "Thumb"-in, puna vazhdon deri ne oret e vona te mbremjes. Kjo ka bere qe nje gje tjeter nga e cila kam hequr dore, jane dhe punet e shtepise, por kam nje mama te mrekullueshme qe me ndihmon, nje mama se ciles i jam mirenjohese per gjithcka kam arritur sot, pasi pa ndihmen, keshillat dhe perkrahjen e saj jam e sigurte qe nuk do kisha as gjysmen e atyre qe kam sot. Nderkohe qe pjesa e fundit e mbremjes kalon duke lexuar nje liber, pasi sic e kam thene edhe ne nje tjeter post, nje nga rregullat qe i kam vene vetes eshte qe mos te fle pa lexuar qofte edhe dy faqe cdo mbremje. Dhe kur them liber, kete vitin e fundit behet fjale me shume per librat e shkolles, sepse gjithmone kam qene sistematike ne te mesuar. E kam shume te veshtire ti le gjerat per ne fund, vetem per sezon, keshtu qe lexoj rregullisht gjate gjithe vitit.

Pjesa me e veshtire e gjithe kesaj eshte gjumi. Une jam shume gjumashe si natyre, mund te flija edhe 12 deri 14 ore rreshte (dhe i kam dhene provat per kete :D), prandaj ato ditet kur kam xhirime ne darke (qe zgjasin edhe deri ne 2 te nates) dhe me pas duhe te cohem ne 7.30 jane nje ferr i vertete, poooor kam kuptuar (me ne fund) edhe qe, te kalosh oret duke fjetur eshte humbje kohe e vertete, keshtu qe tani po filloj te mesohem me 7 oret e gjumit, qe them se jane te domosdoshme per kedo.

Huh sa kam shkruajtur. Nuk e di nese eshte tamam kjo qe ju kerkonit te lexonit, por jam e hapur per cdo pyetje me konkrete qe mund te keni. :)

Nga e para...

Nje nga gjerat qe me pelqen me shume  nga eksperienca ime si bloggere (e re) eshte interaktiviteti me te gjithe ata qe e ndjekin kete blog. Ky blog per mua nuk eshte thjesht te lexoj disa komente "oh ti je yll", "sa e mire je", "sa bukur shkruar" dhe padyshim nuk eshte as qe te lexoj "sa e shpifur je", "sa shemtuar vishesh", "ti je si drag queen", etj, etj :D Ky blog eshte nje vend, ku une me kenaqesine me te madhe ndaj mendimet, eksperiencat, gezimet, shqetesimet dhe gjithcka tjeter timen me disa njerez te cilet edhe pse nuk i njoh fare, me sjellin shpesh buzeqeshje ne jeten time, me bejne te reflektoj, te mendoj, pse jo edhe te permiresohem. E di qe mund te ngjajne si fjali klishe, por me besoni nuk jane aspak te tilla. Gjeja qe dua me shume ne kete blog,jane komentet tuaja, sidomos ato komentet e gjate, te cilat shpesh ja kalojne edhe shkrimeve te posteve qe bej vete :D dhe qe thone aq shume brenda tyre. Jo komente sa per te kaluar radhen, por komente qe tregojne se ju e keni vleresuar ate qe une mund te kem thene, shkruar, apo fotografuar dhe keni marre kohe nga koha juaj, per te shkruar dhe per te me bere nje kompliment, per te me bere nje kritike, per te me mbeshtetur, e keshtu me radhe. Une i dua njerzit qe i argumentojne mendimet e tyre dhe jam e lumtur qe ne kete blog, pjesa me e madhe e juaja, pikerisht kete bejne me komentet qe shkruani.

Dhe me besoni, une marre shume seriozisht gjithcka qe ju me shkruani, sidomos te atyre komentueseve te rregullta dhe qe i vleresoj aq shume. Kete kam bere edhe ne kete post. Thuajse te gjithe elementet e kesaj veshje, pervec xhaketes, i keni pare edhe nje here tjeter ne blog, me kombinime te ndryshme. Kete here vendosa t'ja nis nga e para dhe duke degjuar keshillat tuaja, te beja nje kombinim te kemishes dhe fundit, sipas sugjerimeve qe ju me keni dhene :) Mua rezultati me pelqeu. Uroj dhe ju!

Don't worry be happy

Ky eshte nje nga ato rastet  kur fotot e shkrepura me pelqejne pa fund,prandaj ne kete post nuk do te shkruaj shume gjate. Fotot jane shkrepur kete fundjave, kur pas nje muaj pushimi, ju riktheva jetes se nates dhe konfirmova qe gjate ketij muajit nuk kisha humbur asgje. Perfundimisht kokoshkat, filmi, apo dhe ndeshjet darkave te se shtunes jane shume me mire sesa clubet e nates ne kryeqytet. Por meqe kete fundjave rihapej nje club, te cilit ju be shume publicitet gjate javes, u organizuam dhe vajtem te shikonim c'behej. Perfundimi? Ora 1.30 me gjeti ne krevat, e lumtur qe isha poshte batanijes dhe qe te nesermen do te flija deri ne dreke.

Gjithesesi nga mbremja mora disa foto shume te bukura, te cilat i shkrepi miku im Dorian Bushati, nje djale i talentuar dhe qe e ka pasion fotografine. Eshte shume mire, kur ne rrethin shoqeror ke edhe ndonje mik qe e ka qejf fotografine, pasi nuk te duhet te pergatitesh qe ne mengjes lutjet dhe fjalite qe do te perdoresh per t'i mbushur mendjen miqve (te cileve u ka ardhur ne maje te hundes) te te bejne foto ty.

Po ju si e kaluat fundjaven? C'mendim keni per jeten e nates ne Tirane? Vetem une jam velur prej saj, apo edhe ju? Ndersa mikesha qe e ndjekin kete blog dhe jetojne jashte Shqiperise, do te doja shume te dija si i kalojne zakonisht fundjavat neper vendet ku jetojne!

Ju uroj te gjithave nje fillim jave te mbare!