Nostalgji fëmijërore…

Të gjithëve ne, në momente të caktuara, na ndodh të kthehemi pas në kohë me kujtime. Fatmirësisht, si qenie njerëzore, e kemi fatin ta bëjmë këtë gjë; t’i “hipim” makinës së kohës dhe të kthehemi pas në të. Të paktën me kujtime, mendime, imazhe e ndjesi...

Stacioni në të cilin më pëlqen të ndaloj gjithmonë është ai i fëmijërisë. Nuk e di përse! Mbase sepse kujtimet për atë periudhë nuk janë shumë të qarta. Imazhet që vijnë në mendje janë të ngatërruara me njëra-tjetrën dhe filtrat nëpër të cilat kalojnë lënë jashtë çdo ngjarje apo histori negative që mund të ketë ndodhur në atë periudhë, duke sjellë vetëm momentet e bukura dhe të lumtura. Prandaj periudha e fëmijërisë kujtohet gjithmonë si një ndër më të bukurat e jetës.

Kujtimet e fëmijërisë janë speciale për këdo. Zakonisht ato janë të bukura dhe risillen në mendje me një vello nostalgjie dhe keqardhjeje. Keqardhje që bashkë me vitet që ikin ato kanë marrë me vete dhe gjithë pafajësinë dhe naivitetin që karakterizon një fëmijë. Ç’ka m’i solli në mendje të gjithë këto ishin disa foto te femijerise dhe adoleshences qe me duhet te skanoja per nje emision ku jam e ftuar, nje pjese te te cilave po i ndaj edhe me ju. Por jo vetem, ishte edhe një lojë e thjeshtë që u përhap në Fb para disa kohesh. Sugjerohej që për një javë të gjithë të mbanin të vendosur në foton e profilit heroinën e tyre të preferuar të filmave vizatimorë. 

Filmat vizatimorë - një tjetër kujtim i lidhur ngushtësisht me fëmijërinë e secilit prej nesh. Madje për disa (si puna ime) edhe me periudhën e adoleshencës apo rinisë. Orë e orë të tëra të “ngujuar” para televizorit duke shijuar e adhuruar idhujt tanë. Ah, sa do të kisha dashur edhe unë të bëhesha e fortë si Sailor Moon-i, e bukur si Sailor Mars, inteligjente si Sailor Merkuri apo çapkëne si Sailor Jupiter! Lumturia e ndjerë gjatë atyre minutave, përfshirja me aq pasion në çdo ndodhi të episodeve, diskutimet të nesërmen me shoqet dhe identifikimi me secilin personazh, të gjitha këto janë më bëjnë që edhe sot kur e kujtoj atë kohë të ndiej po të njëjtin emocion.

Po ajo rrahja e parë e zemrës ju kujtohet? Zakonisht dashuritë e para të të gjitha vajzave të vogla kanë qenë sërish për personazhet e tyre të preferuar të filmave vizatimorë. Unë u dashurova me Milordin dhe ashtu si unë, 90% e shoqeve të mia. Por kjo nuk përbënte asnjë problem dhe nuk ndikonte aspak në marrëdhëniet tona. Sa ndryshe nga 10-12 vjeçaret e sotme, për të cilat dashuritë platonike, pa kontakt fizik, janë kaq demode. Për të mos folur pastaj për “dashuri” me personazhet e filmave vizatimorë. Kjo u duket qesharake! Ndërsa brezi ynë, i vajzave që ndjesi të tilla i kemi provuar vërtet, është i dalë mode.

Po ato gabimet e para, të bëra pa dashje, të cilat shoqëroheshin me gënjeshtra të vogla dhe totalisht të pafajshme ju kujtohen? Vetëm e vetëm për të mos zhgënjyer dhe mërzitur prindërit. Dhe padyshim për të mos provuar ndonjë shkulje veshi apo “dackë” të lehtë faqeve. Edhe për këto kam mall e nostalgji.

E ndërsa vitet kalonin, mbaj mend të kem thënë shumë herë: “Unë nuk dua të rritem. Nuk dua, nuk dua, nuk dua...”. Por ja që, ndryshe nga ata filmat e famshëm vizatimorë, në të cilët mund të ndalosh kohën, ta kthesh atë pas apo të vdesësh e të ngjallesh sërish, në realitet duhet t’u dorëzohesh viteve që ikin, por duke u zhytur  herë pas here në kujtime aq të bukura të një kohe për të cilën do të kemi nostalgji…