E për çfarë të na duan?

Nisur nga bisedat e shumta te dites se sotme, ne lidhje me lajmin e dhenies se statusit te kushtezuar, per te qene kandidate ne BE, po ja dedikoj postin e sotem nje shkrimi qe kam bere disa muaj me pare, kur serish ky lajm (me ndryshimin se atehere na u mohua) ishte ne qender te vemendjes se shtypit dhe shoqerise tone...Mendimet tuaja do t'i vleresoja shume...:)

Tani që po shkruaj jam pa drita. Po bie shumë shi, ka vetëtima dhe unë po ua vë fajin këtyre faktorëve atmosferikë për mungesën e energjisë elektrike. Po si t’ia bëj që kjo nuk më ngushëllon aspak dhe as më qetëson, duke qenë se kam shumë punë për të bërë dhe një gazetë për të mbyllur? Veç kësaj, më vjen edhe inat se po dëgjoja në televizor edhe debatet e përjavshme të së enjtes mbrëma. Ishte temë interesante, flitej për refuzimin e dhënies së statusit të kandidatit Shqipërisë për në BE. Jo se mua më habiti ky fakt! Nuk kishte asnjë surprizë në përgjigjen që Europa na dha, por thjeshtë isha kurioze të dëgjoja argumentet, arsyetimin dhe komentin që të dyja palët do t’i bënin kësaj çështje. Edhe pse po ta mendoj thellë-thellë, më mirë kështu pa drita, pa parë e pa dëgjuar asgjë. Më mirë t’ia evitoj vetes përballjen, me talljen e radhës që më bëhet mua si qytetare.

Kështu që më mirë pa drita, vetëm se kam frikë. Është bërë errësirë e madhe dhe unë kam makinën të parkuar poshtë në rrugë. Po sikur të ma vjedhin? Tashmë jam mësuar me këto vjedhjet e vogla, tasa, stema përpara, pasqyra, gërvishtje të vazhdueshme, le t’i bëjnë këto, vetëm makinën ta lënë aty. Gjatë kësaj kohe ka pasur nja dy-tri here sinjale sikur do të vijnë dritat, fiken e ndizen, ndërkohë ne po rrimë me zemër të ngrirë e duke u lutur që televizori, frigoriferi, lavatriçja dhe çdo pajisje elekroshtëpiake të mos na digjet.

Kjo mungesa e dritave të fut edhe në mendime. Ja p.sh., ajo që më erdhi në mendje tani është sikur ne, për një moment, të ishim në Europë. Nis e fantazoj! Po shikoj popullin tonë të dashur nën të njëjtën çati të madhe me gjithë popujt e tjerë europianë: gjerman, zviceran, francez, spanjoll, austriak, skandinavë, të gjithë së bashku në Europën e madhe! Sa bukur që qenka kështu në Europë! Por… prit pak, shiko të lutem o ti shqiptar, mos e hidh atë qesen e plehrave ashtu nga ballkoni se është turp! I shikon qytetarët europianë se si shkojnë i hedhin plehrat brenda në kosh? Jo nga ballkoni, as rreth e rrotull koshit, por brenda. Më dëgjove? Bren…. (buuum dëgjoj një qese që bie dhe lëkurat e bananes, pampersat, një kofshë pule e shumë produkte të tjera të shpërndahen nëpër ajër).

Pak më larg shoh një radhë të gjatë me njerëz. Sa bukur, dëgjoj të fliten gjuhë të ndryshme! Sa të edukuar janë, flasin të gjithë me zë të ulët, përveç një grupi që bërtiska pak më shumë se pjesa tjetër. Zërat sa vijnë e shtohen, të qeshura me të madhe, sharje, zënie, pastaj sërish të qeshura, të gjitha në një gjuhë që e njoh mjaft mirë. Qenkan shqiptarët! E po mirë, s’ka ndonjë problem, e marr me qetësi, jemi popull ballkanas dhe shumë pasionantë, na pëlqen të flasim me zë të lartë. Por ej, çfarë po bëni? Ku po shkoni? Pse dilni nga radha? Nuk ju bëjnë përshtypje si po ju shikojnë? E shikoni atë gjermanin aty, ka 30 minuta që rri rresht pas të tjerëve dhe nuk po lëviz, ju vetëm 10 minuta keni që keni ardhur dhe po prishni radhën? Çfarë? Dolët të parët? Dhe nuk ju intereson fare që të tjerët po ju shikojnë shtrembër apo që kanë minuta që presin?

Lëviz që aty dhe hipi në makinë. Ndjesia e mirë që kisha në fillim, që do të ishim me popujt e tjerë të Europës si një familje e madhe, sikur po largohet. Nuk qenka edhe aq bukur të jesh në BE bashkë me gjithë të tjerët. Ndërkohë që i jap makinës ndihem e qetë, rreth e rrotull shoh makina të shteteve të ndryshme. Ata respektojnë rregullat e qarkullimit dhe janë të qetë në timonë. Madje këta e dinë edhe që ka një rregull, i cili ndalon përdorimin e borisë në qytet. Fantas…ua po ky i çmenduri që po vjen përballë, në kundravajtje çfarë bën kështu? Ua, dhe sa shpejt që qenka! Po borisë ç’ka që i bie vallë? Mirë, po ta hap rrugën, avash mos u nxeh se u bëre i kuq si spec. Çfarë, edhe më shau? Po ç’faj kisha unë? Kthej kokën edhe një herë ta shikoj teksa largohet në pluhurin që ka ngritur dhe ajo që më tërheq vëmendjen në pjesën e pasme të makinës është një targë e njohur, “AL”…

I them stop fantazisë! Ajo më ndihmoi mjaftueshëm, shumë më shumë sesa politikanët që dalin e zihen televizioneve, për të konfirmuar edhe një herë arsyen përse Europa nuk na do brenda saj. Dhe ka faj vallë?