Go hard, or go home!

Kam vendosur që sot të flas për sportin, ose më saktë për aktivitetin fizik. Kam hyrë në vitin e nëntë tashmë, që kam një marrëdhënie shumë të ngushtë me palestrën dhe të them të drejtën, kjo është një nga gjërat  më të mira që kam bërë në jetë deri më sot. Kam vendosur të ndajë me ju eksperiencën time, me shpresën që dikujt mund t’i shërbejë për diçka J

E gjitha nisi nëntë vjet më parë, kur unë sapo kisha nisur vitin e parë të fakultetit dhe pesha ime kishte arritur kulmin, 69 kilogram, për 1.70 m gjatësi. Nuk kisha qenë kurrë më e shëndoshë, edhe pse gjithmonë, që fëmijë kam qenë një trup i mbushur. Në atë periudhë fillova të ndihesha keq, nuk ndihesha aspak komode me trupin tim dhe kjo gjë më shqetësonte çdo ditë e më shumë. Kështu që një ditë mora vendimin: do nis palestrën. Edhe pse rrjedh nga një familje sportistësh, deri para nëntë vitesh sporti nuk ka qenë një ndër aktivitetet e mia të preferuara, përkundrazi. Në tetëvjeçare sa herë që ishte ora e fiskulturës, që zakonisht kalohej duke luajtur futboll, ose volejboll, unë isha gjithmonë rezerva që nuk I binte kurrë rradha për të luajtur (sepse nuk dija) dhe të them të drejtën për këtë s’më vinte keq aspak. Ndërsa në gjimnaz, ndërsa të gjithë e prisnin me padurim orën e aktiviteti fizik, mua më kapte tmerri dhe pjesën më të madhe të rasteve e lija. Dhe të mendosh që nxënësit normal linin orën e fizikës, e të matematikës, ndërsa unë lija fiskulturën… Madje po ndaj me ju edhe një sekret të vogël (dhe shumë të turpshëm), në vit të tretë gjimnaz, ndërsa të gjitha lëndët shoqërore I kisha dhjeta, ndërsa ato shkencore jo më poshtë se teta, fiskultura më doli pesë. Po, po, pesë. Kur e ka parë babi notën në dëftesë është shokuar. Imagjino çfarë zhgënjimi për dikë i cili ëndërronte, që unë të kisha lindur djalë dhe të isha bërë sportist.

Por gjithë kjo eksperiencë e hidhur, ardhur si pasojë e një marrëdhënie të vështirë mes meje dhe sporteve në përgjithësi, mori një kthesë të paimagjinueshme që ditën e parë që unë vura këmbë në palestër. Në atë kohë palestrat nuk ishin të përhapura në masën që janë sot dhe të thoje që shkoje në palestër ishte dhe një lloj mburrjeje. Kishte dhe nga ata që nuk të besonin, prandaj duhej të kishe patjetër rezultat që t’i bindje njerëzit për të kundërtën. Në fakt nuk e di nëse ishte kjo arsyeja (edhe pse nuk e besoj të ketë qenë tamam kjo), apo fakti që I vura një qëllim vetes dhe u betova që unë do e ndryshoja trupin tim dhe nuk do lejoja më, të mos ndihesha mirë me veten, vetëm prej peshës.

Për një vit arrita të dobësohem 8 kile, pa mbajtur asnjë llojë diete, padyshim duke u kujdesur për ushqimin, por mbi të gjitha duke u ushtruar shumë seriozisht. Që ditën e parë që e nisa këtë “aventurë” e kuptova që nëse do rezultate, duhet ta marrësh shumë seriozisht. Nuk ka kuptim të shkosh në palestër dhe të rrish me stresin se do të të prishen flokët e sapo krehura, apo mos të djersitesh sepse të ikën tualeti. Ka një shprehje shumë të bukur në lidhje me këtë që sapo thash: “Nëse ende vazhdon të dukesh e bukur pas palestrës, atëherë nuk e ke bërë siç duhet”. Nuk I kam kuptuar kurrë ato femra që vijnë në palestër dhe rrinë; vijnë dhe bëjnë muhabet; vijnë dhe merren me telefonin gjithë kohën’ vijnë dhe janë të lodhura, përtojnë të ushtrohen. Për çfarë harxhojnë ato lekë xhanëm? Dhe të mendosh që në fund, edhe ankohen kur nuk kanë rezultate! 

Kam kuptuar që në përgjithësi, ne, në Shqipëri kemi një koncept shumë të gabuar për sportin. Për mua sporti dhe aktiviteti fizik është filozofi jete, por derisa të arrish ta kuptosh këtë, ta përvetësosh dhe më pas ta vendosesh në praktikë, nuk ke për të patur kurrë rezultate. Padyshim që do kohën e saj, edhe mua më është dashur kohë, por në fund jam e lumtur me rezultet që kam arritur, sepse kam bërë diçka të mirë për veten time. Nuk kam asnjë pishman, që pasditeve kam hequr dorë nga kafet lokaleve dhe këtë periudhë kohore ja kam dedikuar sportit dhe rrjedhimisht vetes time. Nëse ti nuk investon për veten tënde, nëse ti nuk tregon respect për të, nëse nuk e trajton me dashuri dhe përkushtim, nëse nuk I dedikohesh asaj vetëm një orë në ditë, atëherë si mund të presësh që të gjitha këto t’i bësh për dikë tjetër, apo për një punë, apo një çështje të caktuar?

E dini çfarë? Një nga vështirësitë e mia më të mëdha ka qenë të mësohesha me idenë që duhet të pija dy, ose tre litra uji në ditë. Pasi të gjithë e dimë besoj, çdo këshille që japin specialistët e kësaj fushe, nis pikërisht nga kjo: pini sa më shumë uji gjatë ditës. Dhe unë, meqë në fillim e kisha të vështirë të mësohesha, e dini ç’bëja? Vendosja zile në celular çdo një orë, që më kujtonte që duhet të pija një gotë ujë J Fillimisht ishte pak e bezdishme, aq më shumë të pijë ujë kur nuk kishe fare etje, por ja që pak nga pak e përvetësova si praktikë dhe tashmë është kthyer në një rutinë shumë të bukur dhe mbi të gjitha të vlefshme. Rrallë ndodh që unë të mos kem në tavolinën e zyrës time shishen time prej dy litrash, të cilën duhet takonsumoj patjetër gjatë orarit të punës, për të vazhduar me shishen tjetër kur shkoj në shtëpi. Dakort e pranoj që kjo ka dhe anën e saj pak negative, sepse mund të të ndodhë të të kapë cici në mes të trafikut :), apo të ndonjë takimi të rëndësishëm, por vjen momenti që t’I mëson të kontrollosh edhe fshikzën tënde dhe atëherë cdo gjë shkon perfekt :)

Për t’u rikthyer te palestra, që kur e kam filluar nëntë vjet më parë, maksimumi I shkëputjes që kam bërë ka qenë dy muaj dhe zakonisht kjo ndodh gjatë muajve të verës (edhe pse, edhe gjatë kësaj shkëputjes përpiqem të mos ta lë fare pas dore dhe I dedikohem vrapit nga liqeni). Ka patur një periudhë 3-4 vjeçare që shkoja përditë, përveç të dielës, (dhe kjo për arsyen e vetme se palestra ishe e mbyllur, se të ishte për mua do shkoja dhe të dielën), ka patur një periudhë tjetër që rrija nga tre orë (dhe kur them tre orë, shkonte dhe tre orë e gjysëm), ka patur plot raste që kam qenë e lodhur, e sëmurë, në ditën e parë të ciklit dhe palestrën nuk e kam lënë, ka patur raste që kam dashur të dorëzohem dhe ta lija ushtrimin për gjysëm, që shaja dhe mallkoja instruktorin me mendje që po e zgjaste aq shumë ushtrimin, që më janë mbushur sytë me lot nga dhimbja, por e kam vazhduar deri në fund!

Ka patur periudha kur e kisha ëndërr të isha e dobët, siç nuk kisha qenë kurrë në jetën time dhe ja arrita kësaj. Para tre vitesh kapa peshën 56 kile. Kurrë nuk mund ta kisha imagjinuar që do të kisha parë ndonjëherë veten time aq të dobët. Dhe isha e lumtur për këtë, ndihesha kaq mirë me trupin tim. Për herë të parë dhe pas një “lufte” të gjatë, kisha dalë fitimtare ndaj celulitit, një nga problemet dhe shqetësimet më të mëdha që kam patur që nga hera. Edhe pse atë periudhë kushdo që më shikonte më pyeste: “Aulona çfarë ke, je sëmurë?”, sepse nuk ishin mësuar kurrë të më shikonin aq të dobët, për mua nuk kishte rëndësi. E rëndësishme ishte që unë ndihesha mirë me veten. Derisa ja nxorra dhe lezetin dobësisë dhe I vura një qëllim tjetër vetes, të bëhesha me muskuj. Kjo është dëshira që vazhdoj të kem edhe sot, por ky është edhe objektivi më I vështirë. Kam arritur të bëj squat (për ato që bëjnë palestër besoj se e dinë cfarë është) me 70 kile, aq sa instruktori është habitur dhe më ka thënë se dhe meshkujt e kanë të vështirë ta bëjnë këtë. Ka qenë e vështirë? Shumë! Ama ky ka qenë misioni që I kam venë vetes dhe siç besojmë të gjitha e dimë, nuk ka gjë në këtë jetë që të arrihet kollaj. A jam e kënaqur me rezultatin? Jo edhe aq! Dhe është pikërisht kjo pakënaqësi që kam, që më bën të vazhdoj!

Së fundmi kam zbuluar sportin e ëndrrave të mia, Zumba! Kisha dëgjuar dhe lexuar shumë për të, sidomos gjatë vitit të fundit. Kisha dëgjuar për vende që e praktikonin në Shqipëri, por s’më ishte mbushur shumë mendja. Për fatin tim të mirë, Zumbën që doja, e gjeta vetëm 5 metra larg zyrës. Bëhet fjalë për të vetmin vend në Tiranë ku Zumba është e licensuar, pasi instruktorja e saj, e cila ka jetuar për shumë vite jashtë Shqipërisë dhe e ka ushtruar aktivitetin fillimisht atje, ka marrë një license për të hapur këtë aktivitet edhe në Shqipëri. Është një vend ku përveç Zumbës, praktikohet dhe Yoga dhe mund të them që unë kam gjetur parajsën time atje. Zumba erdhi pikërisht në momentin që kisha nevojë për të bërë një pauz nga palestra, sepse pas nëntë vitesh kisha filluar të mërzitesha pak nga I njëjti ritëm dhe e njëjta rutinë. Për zumbën kam vendosur t’ju shkruaj në një post më vete, sepse për mua ajo e meriton me patjetër, t’I dedikohet një post, aq fantastike është. Ndërkohë po ju lë linkun në Facebook, në rast se do jeni të intersuar për ti hedhur një sy.

Më duket se shkruajta gjatë, por kur bëhet fjalë për sportin nuk lodhem kurrë së folur dhe së shkruari, ashtu siç nuk lodhem kurrë së ushtruari. Shqetësimi më I madh I këtyre ditëve, është që për shkak të angazhimeve të mëdha që kam patur dhe që më presin, nuk kam mundësinë të ushtrohem më shumë se sa katër herë në javë dhe kjo gjë më mërzit shumë.

Të gjithë këtë shkrim, nuk e bëra për t’u mburrur, apo për të treguar shiko se çfarë bëj unë, unë jam më e mira, unë di, unë ju jap këshilla, sepse tashmë jam e përgatitur dhe e di filozofinë e një pjese të madhe prej atyre që e ndjekin këtë blog. Prandaj vendosa të shkruaj në vetë të parë, sepse kjo është një eksperiencë personale, të cilën vendosa ta ndaj me ju, meqë shpesh më ka ndodhur të bisedoj me mikeshat e mia për këtë temë dhe e di që marrëdhënia me trupin, është një nga shqetësimet më të mëdha që ka çdo femër.

Në fund, më lejoni t’ju jap dhe një këshillë të vogël. Gjithë këto fotot me shprehje që i kam bashkangjitur këtij posti, mund t’i merrni dhe t’i vendosni si background në kompjuterin, apo celularin tuaj. Të jeni të sigurta që funksionon.

Do isha e lumtur po të ndanit me mua eksperiencat tuaja “sportive-gjimnastikore” :P, apo per cdo pyetje qe mund te keni të mos nguroni të më drejtoheni.

Fundjavë të mbarë dhe sa më shumë aktive të gjithave!

Dy fotot e meposhtme me tregojne mua ne periudhen me te dobet, 56 kile, dmth  sic thoshin miqte dhe te afert e mi: si e semure :P

Ne hapat e pare te berjes se "breshkes" ne pjesen e barkut dhe ca muskujve (ende te padukshem) ne krah...:P