Turp për të gjitha ju!

E di që është folur, shkruar, thënë, debatuar shumë në lidhje me këtë ngjarje; që publiku, është mërzitur, është prekur, është pështjelluar, është revoltuar, është lodhur me të. Por nga ana tjetër, nëse do të më pyesnit mua, do të thosha që është shkruar pak, është folur jo mjaftueshëm, s’është ndjerë revolta, mllefi, inati, nuk janë ndjerë britmat, ulërimat, çjerrjet e ngjirjet e njerëzve, aq sa të mos kenë më zë. E për çfarë ta duan zërin, kur nuk e përdorin atëherë kur duhet? Kur e vetmja gjë për të cilën e vënë në përdorim është të nxjerrin helm e vrer, të shajnë, të gjykojnë, të hedhin baltë mbi dikë që tashmë balta iu hodh mbi trup? A nuk do ishte më mirë pa zë, nëse do ta dinim që zërin e kemi lënë për një kauzë të rëndësishme, për një çështje jetike?

Aishja iku përgjithmonë, e vetmja gjë që la pas janë fjalët boshe të njerëzve që kurrë në jetë nuk i njohu, por që nuk e patën aspak të vështirë ta bënin copash, edhe të vdekur. Dhe jam e sigurt që i ka dhembur, e ka vrarë më shumë kjo përdhosje e ky masakrim që iu bë pas vdekjes, sesa ai plumbi pas koke që i mori jetën në periudhën më të bukur të saj, në rini. Edhe pse, për Aishen, jeta e bukur nuk duhet të ketë qenë aspak. E si mund të jetosh bukur kur hap e mbyll sytë me frikën se edhe një tjetër ditë, një qenie e shpifur, e neveritshme do të hyjë brenda teje dhe do të të bëjë pis, do të të ndyjë me gjithë pisllëkun e 81 viteve të tij të sëmura? E si mund t’i gëzohesh rinisë kur ty të është plakur shpirti nga pesha e madhe e dhimbjes, që për katër vite ke mbajtur brenda vetes, pa gjetur forcën për t’iu rrëfyer askujt? Po kujt t’i rrëfeheshe? Në këtë shoqëri nuk ka njerëz shenjtorë që të pranojnë rrëfimet e tua mëkatare. Kjo shoqëri është e mbushur me mëkatarë, që e kanë të pamundur të pranojnë rrëfimet e një shenjtori, sepse ata duan të ndyjnë këdo e kështu të ndihen më të qetë me ndërgjegjen e tyre të pistë.

Këtë bënë edhe me ty Aishe të gjitha ato femra, të cilat duhet të ishin të parat që të dilnin nëpër rrugët e Tiranës, të Durrësit, të Vlorës, të Shkodrës, të Shqipërisë duke protestuar për ty, duke qarë për ty, duke u hakmarrë për ty. E në vend kësaj, të ulura diku nëpër lokale, zyra apo shtëpitë e tyre, me një kompjuter, Iphone apo Ipad në dorë, të quajtën të përdalë, sepse përdhunuesi yt tha që të kishte blerë një palë atlete dhe kjo, në syrin e tyre të bënte ty një femër pa moral. Kaq u desh që shpirtrat e trazuar të këtyre femrave të pista në zemër, trup e mendje të ndiheshin të qeta.  U ndjenë të qeta, sepse në mendjen e tyre justifikuan perversitetet e tyre të fëlliqura. Justifikuan shitjen që i kanë bërë trupit dhe shpirtit të tyre për një palë këpucë, për një çantë, për një vend pune apo edhe për një sanduiç…

-Kur e bën Aishja në fshat,– thanë me vete, – mos ta bëjmë ne në qytet?

Dhe vërshuan komentet dashakeqe ndaj teje, ndaj teje që je njëra nga ne. Në vend që të bëheshin bashkë dhe të mbronin imazhin tënd, si femër, si adoleshente dhe si një nënë e ardhshme (meqë në bark mbaje foshnjën tënde të vogël, të cilën nuk arrite ta mbroje, edhe pse dhe jetën tënde për të), ato nuk lanë gjë pa thënë. Të akuzuan si imorale, ty që nuk doje të hiqje dorë nga foshnja edhe pse atë e kishe me përdhunuesin tënd. E kush të akuzoi? Pikërisht ato femra që abortin e kanë kthyer në hobin e tyre të preferuar, ato femra që janë abonuar çdo muaj nëpër maternitete, ku vrasin qeniet që kanë brenda vetes. Pikërisht këto femra të gjykuan, rëndë, shumë rëndë….

Këto ditë jam tmerruar vërtet kur kam parë komentet e shëmtuara të shumë femrave, që vetëm femra s'mund të quhen, që jo vetëm kanë gjykuar, por madje kanë guxuar edhe të tallen e të bëjnë humor me këtë histori. Janë këto femra që justifikojnë këtë krim të tmerrshëm dhe që për mua janë nënat e kriminelëve të ardhshëm të kësaj shoqërie. Duke më bërë të arrij në një konkluzion shumë të dhimbshëm, të cilin deri pak kohë më parë ia ndaloja vetes edhe ta mendoja, ndërsa tani do ta them me zë të lartë:  e keqja e madhe e kësaj shoqërie qenkan vetë femrat!

"Ka nje vend te vecante ne ferr per femrat qe nuk mbeshtesin femrat - Madelene Albright"